Οι «καλοί», οι «κακοί» και ένα... «αναλυτικό λάθος»

 

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ 24η ΗΜΕΡΑ

Χώρος πολύς δεν υπάρχει, οπότε μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Σε επιχειρησιακό επίπεδο, ο (δεύτερος…) ρωσο-ουκρανικός πόλεμος έχει κριθεί. Όλες οι μεγάλες μάχιμες μονάδες του ουκρανικού στρατού έχουν αποκοπεί, αν όχι και περικυκλωθεί ήδη από τις πρώτες μέρες της εισβολής σε διακριτούς και δύσκολα υπερασπίσιμους θύλακες, με τους Ουκρανούς μαχητές να περιορίζονται σε στατική άμυνα, είτε στη μεθόριο είτε μέσα σε πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα, έχοντας αποδειχθεί ως τώρα ανήμποροι να σπάσουν τον κλοιό και να αντεπιτεθούν.

Τρεισήμισι εβδομάδες μετά την έναρξη της επιχείρησης, είναι σαφές ότι ο Πούτιν και οι στρατηγοί του δεν επιθυμούν πλέον, αν την επιθυμούσαν και ποτέ, την εξ εφόδου κατάληψη των μεγάλων πόλεων και ιδιαίτερα του Κιέβου, του Χαρκόβου και της Οδησσού - και έχουν τον χρόνο, τους άνδρες και τα εφόδια για να περιμένουν την αναπόφευκτη τελική συμφωνία συνθηκολόγησης, χωρίς να βιάζονται και χωρίς να ισοπεδώνουν αδιακρίτως ολόκληρες πολιτείες από ψηλά με τα βομβαρδιστικά τους.

Την ίδια στιγμή οι ρωσόφωνοι πολιτοφύλακες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, που επιχειρούν ως «δυνάμεις κρούσης» στις αντίστοιχες περιοχές τους, έχουν μπει στη μαρτυρική Μαριούπολη, τη μοναδική πόλη όπου δίνεται πραγματική μάχη μέχρις εσχάτων. Σύμφωνα με τη ρωσική πλευρά, οι πολεμιστές του Λουγκάνσκ έχουν ήδη εκκαθαρίσει μεγάλο μέρος των περιχώρων της Μαριούπολης και πιέζουν τους φανατισμένους υπερασπιστές της προς το κέντρο της πόλης, έχοντας καταλάβει και μεγάλο μέρος της παραλιακής ζώνης. Η πτώση της Μαριούπολης μοιάζει πλέον θέμα λίγων ημερών, και με αυτή θα «κλειδώσει» η κατάληψη της χερσαίας οδού που θα συνδέει οδικώς την Κριμαία με το Ντονμπάς και το Ροστόφ, επιτυγχάνοντας τον βασικό γεωστρατηγικό στόχο της επιχείρησης και αλλάζοντας εντελώς τα δεδομένα, όταν έρθει επιτέλους η ώρα του τελικού «ντιλ».

Φυσικά, όσοι «ενημερώνονται» μόνο από τα φιλοδυτικά ΜΜΕ έχουν εντελώς διαφορετική εικόνα, αφού οι αναλυτές της Εσπερίας και οι ημεδαποί ακόλουθοι πανηγυρίζουν εκ του μακρόθεν για τη ρωσική «αδυναμία» προέλασης στις πυκνοκατοικημένες πόλεις του Κιέβου, του Χαρκόβου και της Οδησσού, την οποία αποδίδουν -πέρα από την ηρωική αντίσταση των Ουκρανών υπερανθρώπων- στο χαμηλό ηθικό, στην κακή επιμελητεία, στα... κινέζικα λάστιχα και, όντας παντελώς ανιστόρητοι, στην έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού (!) των «κακών» Ρώσων.

Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο «Not Out of the Woods Yet: Assessing the Operational Situation in Ukraine» που δημοσιεύτηκε στις 14/3 στην κορυφαία βρετανική στρατιωτική επιθεώρηση RUSI. Οι «καλοί» Ουκρανοί, λοιπόν, πράγματι κερδίζουν τον πόλεμο, αλλά μόνο σε επίπεδο... αφηγήματος, ενώ στην πραγματικότητα έχουν χάσει κατά κράτος στα μέτωπα που από την αρχή γνωρίζαμε ότι αποτελούν το κέντρο βάρους της ρωσικής προσπάθειας, δηλαδή τις κατά πλειοψηφία ρωσόφωνες περιοχές στην Ανατολή και στον Νότο. «Αν δεχθούμε ότι [η περικύκλωση των ουκρανικών δυνάμεων στην ανατολική πλευρά του Δνείπερου] είναι ο αντικειμενικός σκοπός των ρωσικών κινήσεων, τότε η έμφαση που δίνεται στην ανικανότητα της Ρωσίας να καταλάβει μεγάλες πόλεις, ως μέτρο της επιτυχίας της, είναι ένα αναλυτικό λάθος», γράφουν οι συντάκτες του εμφανώς φιλοουκρανικού, αλλά σχεδόν απελπιστικού για το Κίεβο δημοσιεύματος.

Και καταλήγουν, επικαλούμενοι τους μεγάλους θεωρητικούς του πολέμου Φον Κλάουζεβιτς και Ζομινί, αλλά και τη μάχη της Γαλλίας, πως η εξουδετέρωση μεγάλου μέρους των τακτικών ενόπλων δυνάμεων της χώρας θα είναι ικανός όρος νίκης για τη Ρωσία, αφού θα σημάνει την επίτευξη του στόχου της «αποστρατιωτικοποίησης», χωρίς την ανάγκη της περαιτέρω πολιορκίας ή κατάληψης πόλεων: μόνο μια άμεση, μάχιμη απεμπλοκή των ουκρανικών στρατευμάτων προς Δυσμάς, εγκαταλείποντας τις ανατολικές επαρχίες, και η επανασύνδεσή τους με άλλες μονάδες για την επίτευξη τοπικής υπεροχής έναντι των Ρώσων θα επέτρεπαν την επιβίωσή τους, λέει το δημοσίευμα. Αλλά κάτι τέτοιο, συμπληρώνει, θα ήταν «τακτικά δύσκολο και πολιτικά οδυνηρό»...

Μια που μιλάμε για στρατηγική, κάτι τελευταίο: Όταν υψώνεις τείχη, δεν κλείνεις μόνο απέξω τον εκάστοτε «εχθρό», αλλά κλειδώνεις «μέσα» και τον εαυτό σου. Η Ευρώπη, λέει, «επανενώθηκε» χάρη στη ρωσική επιθετικότητα, υπό την ύποπτη αμερικανική στρατιωτική ηγεσία, βεβαίως βεβαίως. Αλλά ταυτόχρονα αυτοκτονεί οικονομικά, επιβάλλοντας ουσιαστικά κυρώσεις στον εαυτό της και στερώντας από τους πολίτες της φτηνά καύσιμα και πολύτιμες πρώτες ύλες, που δεν πρόκειται να ξαναβρεί αλλού. Ιδίως αν, υπό την ασφυκτική πίεση των ΗΠΑ, προχωρήσει το «τακίμιασμα» των Ρώσων με τους έτερους «κακούς» τού εν εξελίξει γουέστερν, τους Κινέζους, και άλλους «τριτοκοσμικούς» παίκτες. Αν δούμε όντως την ταχύτατη δημιουργία ενός «πετρογιουάν», αλλά και ενός νέου νομισματικού συστήματος τύπου SWIFT, που θα αντικαταστήσει το δολάριο στις παγκόσμιες συναλλαγές, ενεργειακές και μη, θυμηθείτε το - θα κλάψουνε μανούλες στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, και μάλιστα χωρίς να πέσει τουφεκιά!

 Γράφει ο Γιώργος Τσιάρας στην Εφσυν.