Άκρως ενδιαφέρον και επίκαιρο. Κι εδώ πάνε για ιδιωτικοποίηση του νερού. Προειδοποίηση ειδικών: Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με επικείμενη κρίση νερού. Φυσικά η έκθεση είναι στα πλαίσια του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

 

Ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια επικείμενη κρίση νερού, με τη ζήτηση να αναμένεται να ξεπεράσει την παροχή γλυκού νερού κατά 40% μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας, προειδοποιούν οι ειδικοί.

Οι κυβερνήσεις πρέπει επειγόντως να σταματήσουν να επιδοτούν την εξόρυξη και την υπερβολική χρήση του νερού μέσω εσφαλμένων γεωργικών επιδοτήσεων και οι βιομηχανίες από την εξόρυξη έως τη μεταποίηση πρέπει να αναθεωρήσουν τις άχρηστες πρακτικές τους, σύμφωνα με μια έκθεση ορόσημο για την οικονομία του νερού.

Τα έθνη πρέπει να αρχίσουν να διαχειρίζονται το νερό ως «παγκόσμιο κοινό αγαθό», επειδή οι περισσότερες χώρες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τους γείτονές τους για προμήθειες νερού και η υπερβολική χρήση, η ρύπανση και η κλιματική κρίση απειλούν τα αποθέματα νερού παγκοσμίως, επισημαίνουν οι συντάκτες της έκθεσης.

Ο Γιόχαν Ρόκστρομ, διευθυντής του Ινστιτούτου Πότσνταμ για την Έρευνα Κλιματικών Επιπτώσεων και επικεφαλής συγγραφέας της έκθεσης, είπε στην Guardian ότι η τρέχουσα παραμέληση των υδάτινων πόρων του κόσμου οδηγεί σε καταστροφή. «Τα επιστημονικά στοιχεία λένε ότι έχουμε κρίση νερού. Κάνουμε κακή χρήση του νερού, μολύνουμε το νερό και αλλάζουμε ολόκληρο τον παγκόσμιο υδρολογικό κύκλο, μέσω αυτού που κάνουμε στο κλίμα. Είναι μια τριπλή κρίση».

Η έκθεση σηματοδοτεί την πρώτη φορά που το παγκόσμιο σύστημα ύδατος εξετάζεται διεξοδικά και η αξία του για τις χώρες –καθώς και οι κίνδυνοι για την ευημερία τους εάν παραμεληθεί το νερό– παρουσιάζονται με σαφείς όρους. Όπως με την ανασκόπηση του Stern για τα οικονομικά της κλιματικής κρίσης το 2006 και την ανασκόπηση Dasgupta των οικονομικών της βιοποικιλότητας το 2021, οι συντάκτες της έκθεσης ελπίζουν να τονίσουν την κρίση με τρόπο τον οποίο να μπορούν να αναγνωρίσουν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι οικονομολόγοι.

Πολλές κυβερνήσεις εξακολουθούν να μην συνειδητοποιούν πόσο αλληλεξαρτώμενες είναι όταν πρόκειται για το νερό, σύμφωνα με τον Ρόκστρομ. Οι περισσότερες χώρες εξαρτώνται για περίπου το ήμισυ της παροχής νερού από την εξάτμιση του νερού στις γειτονικές τους χώρες - γνωστό ως «πράσινο» νερό επειδή συγκρατείται στο έδαφος και προέρχεται από τη διαπνοή στα δάση και σε άλλα οικοσυστήματα, όταν τα φυτά απορροφούν νερό από το έδαφος και απελευθερώνουν ατμούς στον αέρα από τα φύλλα τους.

Η έκθεση ορίζει επτά βασικές συστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της αναμόρφωσης της παγκόσμιας διακυβέρνησης των υδάτινων πόρων, της κλιμάκωσης των επενδύσεων στη διαχείριση του νερού μέσω συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, της σωστής τιμολόγησης του νερού και της δημιουργίας «συμπράξεων για το νερό» για τη συγκέντρωση χρηματοδότησης για έργα υδάτινων πόρων σε αναπτυσσόμενες και χώρες μεσαίου εισοδήματος.

Πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια επιδοτήσεων παγκοσμίως πηγαίνουν στη γεωργία και το νερό κάθε χρόνο και αυτές συχνά τροφοδοτούν την υπερβολική κατανάλωση νερού. Η διαρροή νερού πρέπει επίσης να αντιμετωπιστεί επειγόντως, σύμφωνα με την έκθεση, και η αποκατάσταση συστημάτων γλυκού νερού όπως οι υγρότοποι θα πρέπει να είναι μια άλλη προτεραιότητα.

Το νερό είναι θεμελιώδες για την κλιματική κρίση και την παγκόσμια επισιτιστική κρίση. «Δεν θα υπάρξει αγροτική επανάσταση αν δεν διορθώσουμε το νερό», τονίζει ο Ρόκστρομ.

Πολλοί από τους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιείται το νερό είναι αναποτελεσματικοί και χρειάζονται αλλαγή, με τον Ρόκστρομ να επισημαίνει τα συστήματα αποχέτευσης των ανεπτυγμένων χωρών.

Σημειώνεται ότι η Σύνοδος Κορυφής του ΟΗΕ για το νερό, υπό την ηγεσία των κυβερνήσεων της Ολλανδίας και του Τατζικιστάν, θα πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη στις 22 Μαρτίου. Οι παγκόσμιοι ηγέτες προσκαλούνται, αλλά μόνο λίγοι αναμένεται να παραστούν, με τις περισσότερες χώρες να εκπροσωπούνται από υπουργούς ή υψηλόβαθμους αξιωματούχους. Θα είναι η πρώτη φορά σε περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες που ο ΟΗΕ θα συνεδριάσει για να συζητήσει για το νερό, με προηγούμενες προσπάθειες να παρεμποδίζονται από τις κυβερνήσεις που διστάζουν να υποστηρίξουν οποιαδήποτε μορφή διεθνούς διακυβέρνησης του πόρου.